ხო

30/05/2010 ხრამი და plans

ნაწილი პირველი.


პირველ რიგში!!! დღევანდელი დღის ერთადერთი და განუმეორებელი ნაყოფი:
Ain't no ხრამი deep enough © (რა თქმა უნდა) atmori

და რაღა თქმა უნდა, მიმართვა ფორუმელ ახალგაზრდობას:
ძვირფასო მეგობრებო, რადგანაც არ გვაქვს საშუალება, რომ ხალხი ჩავყაროთ ხრამში, მსურს მოგაწოდოთ იდეა: იხ. ლინკი (მგონი ყველაფერი ნათელია)
მგონი მივდივარ დასკვნამდე, რომ სიმართლეს მოკლებულია ჩემი დღევანდელი ნაყოფი. დამეთანხმებით და there is ხრამი deep enough.. და fast enough-იც კი 

update: ბლოგსპოტი იმდენად ბანძია, რომ ხრამი არ მოძრაობს  ნუ, იყოს ასე 


ნაწილი მეორე.


ვფიქრობ, რომ აუცილებლად უნდა შევიტანო რამდენიმე მნიშვნელოვანი კორექტურა ჩემს ცხოვრებაში და უფრო კონკრეტულად – განრიგში.

• აუცილებლად უნდა დავიწყო ადრე დაძინება იმიტომ, რომ უკვე ჯანმრთელობის მდგომარეობასაც ეტყობა ჩემი უძილობა. (როგორ მოვახერხებ არ ვიცი, მაგრამ ყოველ შემთხვევაში, უნდა ვცადო!)
• აუცილებლად უნდა გადავანაწილო დრო. გაცილებით მეტი დრო უნდა დავუთმო ისეთ მნიშვნელოვან საკითხებს, როგორიც მაგალითად მეცადინეობაა. (აუცილებლად)
• ააააუცილებლად უნდა ვისწავლო ნერვების კონტროლი და კამათსაც უნდა მოვეშვა (მიუხედავად იმისა, რომ უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებს).
• წინასწარ უნდა დავიწყო ჩემი საოცნებო შაბათ–კვირის დაგეგმვა, რამეთუ როგორც მედღეხვალიე კურდღელს (მგონი) მიადგა ზამთარი, ისე მადგება ხოლმე მეც დასვენების დღეები, სრულიად დაუგეგმავად და უაზროდ. ვზივარ მერე და არ ვიცი როგორ დავისვენო. ამ თემაზე ფიქრის პროცესი კი კიდევ უფრო საშინლად მღლის.
• რაღაცნაირად უნდა მოვახერხო მნიშვნელოვანი საკითხების წინა პლანზე წამოწევა და მათთან გამკლავებაზე გაცილებით მეტი დროის ხარჯვის სწავლა. ნუ, პრინციპში ეს პუნქტი ძალიან გავს მეორე პუნქტს, თუმცა მაინც არის რაღაც განსხვავება.
• აუცილებლად უნდა დავიწყო მუშაობა! აუცილებლად! (მქონდა ამის შესაძლებლობა გუშინ (შაბათს), მაგრამ რატომღაც ვერ მოვერიე საკუთარ თავს, სამაგიეროდ შემდეგ შაბათს მოვერევი!!!)

მგონი ჯერ–ჯერობით სულ ეს არის. რავიცი, რავიცი, ვნახოთ..

ფოტო–პოსტი გუშინდელი ვოიაჟებიდან (26/05/2010)

27/05/2010 a.k.a იდიოტობები

It's been a while.
რაღაც უცნაური პერიოდი მაქვს.
ვერ ვიტან ემო პოსტებს ბლოგებზე და პირველივე წინადადებიდან ვწყვეტ ხოლმე კითხვას, მაგრამ ამ შემთხვევაში აუცილებლად უნდა ვიემოო ცოტა.

პარასკევს საღამოს (21 მაისს), გავხდი ძალიან ცუდად, თვალებში დამიბნელდა, წნევა ამიხტა თუ დამიხტა ვერ გავიგე და მქონდა ისეთი შეგრძნება თითქოს მომენტებში გონებას ვკარგავდი, მაგრამ იმავე წამს ვბრუნდებოდი, მთელი სხეული მიბჟუოდა და ა.შ. გავიზომე წნევა და ნორმალური მქონდა, ჰოდა გადავწყვიტე დავწოლილიყავი. დავწექი და დავრჩი ასე დაწოლილი 4 თუ 5 დღე. ახლაც არ ვიცი რა დამემართა, სავარაუდოდ ძალიან გადაღლილი ვარ და არც მიკვირს. არ ვიცი რისი ბრალია, მაგრამ რასაც ვაკეთებდი იმასაც აღარ თუ ვეღარ ვაკეთებ. მართლაც რომ საზიზღარი პერიოდი მაქვს, შეიძლება ითქვას დეპრესია მაქვს, მსუბუქ ფორმებში. ზედმეტად ბევრი რაღაც მაღიზიანებს. რამდენიმე თვის წინ დავწერე გამღიზიანებელი ფაქტორების სია. ახლაც ვაპირებდი, მაგრამ მეზარება იმიტომ, რომ ზოგადად ყველაფერი მეზარება. აკადემიური მოსწრება ფაქტიურად коту под хвост. არადა სასწავლო წელი მთავრდება. ძალიან მინდოდა ამ წლის ადამიანურად ჩამთავრება, მაგრამ მგონი არაფერიც არ გამომივა იმიტომ, რომ სააააერთოდ ვერაფერს ვაკეთებ. რაც არ უნდა დავიწყო ბოლომდე ვერაფერი მიმყავს. არც იმაში ვარ დარწმუნებული, რომ ამ პოსტს დავამთავრებ. ნუ, დამთავრებით რა თქმა უნდა დავამთავრებ, მაგრამ არ ვიცი დავასრულებ თუ არა. განსხვავებას იმედია ხედავთ. ჰმ.

ბოლო 2 კვირაა განსაკუთრებით გაძლიერებული მაქვს ნევროზული სიმპტომები. ვერ ვისვენებ, ნერვები გაძეძილი მაქვს, ყველაფერი მაწუხებს, უაზროდ მიჩნდება უსასრულო ბღავილის სურვილი, მაგრამ ტრადიციული ხერხებით (საკუთარი დაკრძალვის წარმოდგენა, etc) ვერ ვახერხებ თავის ატირებას და ეს კიდევ უფრო მაღიზიანებს. ვერაფრით ვნახე გამოსავალი. პლიუს ყველაფერს, რაღაც უცნაური შიშები მაქვს ჩემს ჯანმრთელობასთან დაკავშირებით. ვიცი, რომ არაფერი მჭირს, მაგრამ მაინც მეშინია. კონკრეტულად არაფრის, უბრალოდ მეშინია. მოკლედ, ძალიან უაზროდ ვარ და ჩემი იიიიდიოტური განწყობის გამო სხვებსაც ვაღიზიანებ. მგონი უკეთესი იქნებოდა, რომ საერთოდ არ მქონდეს ურთიერთობა ადამიანებთან, ცოტა ხნით მაინც, მაგრამ არ გამოდის. როგორ გამოვა, როცა ყოველდღე სკოლაში მიწევს სიარული. ეს სემესტრი ძალიან გავახალტურე, ნახევარზე მეტი არ მივლია. სულ არ მსიამოვნებს სკოლის გაცდენა, არ ვიცი გესმით თუ არა რას ვგულისხმობ. როცა ოფიციალურადაა გამოცხადებული დასვენების დღეები მაშინ მშვენივრად ვგრძნობ თავს იმიტომ, რომ არაფერს ვაშავებ, მაგრამ როცა ვაცდენ ვიცი, რომ აუცილებლად წაიღებენ ტვინს და პლიუს მეც პრობლემები შემექმნება განათლების სისტემის უცნაური წესებიდან გამომდინარე.
უკვე ვეღარ ვითმენ არდადეგების დაწყებამდე. არადა მანამდე კიდევ ბევრი საქმეა, 7 ივნისს სასკოლო წერები დაიწყება, რაც ofc ძალიან მეზარება.

ძალიან მინდა რაღაც ისეთის გამოჩხრეკა, რაც ხასიათზე მომიყვანს, რაღაც activity, მაგრამ ვერაფერს ვჩხრეკ. რამდენი რამე მაქვს ნაცადი, მაგრამ არაფერი მამშვიდებს. ყველაფერს შუა გზაში ვწყვეტ იმიტომ, რომ უბრალოდ რაღაც არ არის ისე, როგორც მეგონა, რომ იქნებოდა.  არ ვიცი რა აზრი აქვს ამ პოსტის წერას.

გუშინ გარეთ ვიყავი, გერმანულის მერე იოსებიძეზე წავედი და სანი ვნახე. ცოტა ხნით მაინც ვიყავი კარგ ხასიათზე.

მოკლედ, მგონი ახლა სჯობს შევეშვა ამის წერას. თავში არაფერი მომდის. უამრავ რაღაცას ვგრძნობ, მაგრამ რომ ვუკვირდები სულ ერთი და იგივე გამოდის. ასე რომ, au revoir..

მუზიცა ^^

 

იდიოტიზმი

უკვე არ ვიცი რა უნდა ვწერო. განსაკუთრებული არაფერი ხდება. კიარადა საერთოდ არ ხდება არაფერი. ა რ ა ფ ე რ ი!!! aaaaghhhhhhhhhh!!!!!

ახლა კიდევ ერთხელ ვუყურე Whip It-ს. ძალიან მომწონს ეს ფილმი! 

მოკლედ. 

არ ვიცი.

დროებით.

ნერვებაშლილი პოსტი # აღარ მახსოვს რომელი

I have problems.
Congratulations dear myself, you have problems ^^

უკვე აღარ ვიცი რა ვქნა ამ წონასთან დაკავშირებით. მოვიკლებ 5–6 კილოს და მთლიანად ვინაზღაურებ. ახლა რამდენი კილოც ვარ ამდენი ჯერ არასდროს ვყოფილვარ და წეღან სასწორზე რომ დავდექი შოკში ჩავვარდი! კოშმარია!

რატომღაც ბოლო დროს ძალიან ხშირად მაქვს ისეთი პერიოდი, როცა მინდა, რომ ყველაფერი გადავჭამო და არაფერი დავტოვო. ვერაფრით ვხვდები რა ხდება! აშკარად მჭირდება დიეტოლოგი, აი აი აშკარად, თორემ უკვე აღარ შემიძლია. მინდა ვიყო სხვანაირი და ვარ ასეთი. არადა მაღალი ვარ და ფიგურაც შეძლებისდაგვარად კარგი მაქვს, მაგრამ რად გინდა, წონა ყველაფერს მიფუჭებს.

ATTENTION!
I HAVE TO DO SOMETHING!
I NEED HELP!

ან ვარჯიში უნდა დავიწყო, ან ცურვა, ან რამე საოცარი დიეტა და 15 კილო უნდა მოვიკლო! აუცილებლად!

ხუთშაბათის საღამოს პოსტი

Не заплачу, не грузи...

უცნაურად ვგრძნობ თავს.
ბევრი კვირა დღე გავიდა. მაინც არაფერი დამიპოსტავს.
ვერ შევასრულე.
სულაც არ არის გასაკვირი, როცა სხვის მოგონილ წესებს არ ასრულებენ, მაგრამ რა უნდა თქვა მაშინ, როცა საკუთარ მოგონილსაც კი ვერ/არ ასრულებ?

ჩავალ მაღაზიაში და ვიყიდი კარგ ხასიათს 6 და 70–ად.. მივცემ გამყიდველს ათლარიანს და ხურდას არასწორად დამიბრუნებს.. მაგრამ კარგი ხასიათი მექნება ნაყიდი და დავუტოვებ მთლიანად..
ქონდეს გამყიდველს ჩემი ცუდი ხასიათის სამი ლარი და ოცდაათი თეთრი. ვჩუქნი.

მერე კიდევ წავალ სადმე და ნამცხვარს ვიყიდი. არა, ტორტს ვიყიდი. და მოვუსმენ ადამიანების ლაპარაკს. უაზროდ რომ ატყაპუნებენ სიტყვებს და თვითონაც რომ არ იციან რას გულისხმობენ, საერთოდ რომ არ იციან რა უნდათ.

უკაცრავად, ავღელდი :)

სულ არ მინდა რაიმეს დაწერა.

წავალ ახლა.