ჯერომი.

სრულიად დამეხა ტვინი.
არ ვიცი რას ვგულისხმობ.
ნეტა რა მოხდება ზიგოტაში რომ შემთხვევით მტვრის ნაწილაკი მოხვდეს? რავიცი, "არაფერია გამორიცხული"–ო და "ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება"–ო, გამიგონია..

მე აბსოლუტურად არ მიყვარს ბადრიჯანი და კერძები, რომლებიც მას შეიცავენ, მაგ.: აჯაფსანდალი და ჩანახი! (ნუ, პრინციპში ჩანახის სიძულვილისთვის სხვა მიზეზებიც მაქვს, მაგრამ ამჯერად ამისთვის დამჭირდა)
ხანდახან ვკითხულობ იმას, რასაც 6–7 თვის წინ ვწერდი და წერის მანერაც კი მაღიზიანებს, იმდენად იდიოტურია.

– – – – – – – – – – – –
მინდოდა თავის დროზე დამეწერა პოსტი ჯერომის სიკვდილის შესახებ, მაგრამ სანაცვლოდ ფორუმზე გავხსენი თემა. რატომღაც თავი ვერ მოვუყარე შეგრძნებებს. ვერც ახლა ვუყრი და ძალიან ვცრემლიანდები, როცა მახსენდება, რომ ჩემი საყვარელი პერსონაჟის შემქმნელი ცოცხალი აღარ არის. ადამიანი, რომელმაც შემაყვარა წიგნების კითხვა, რომელმაც შექმნა ადამიანი, რომელიც ჩემი (და დარწმუნებული ვარ არა მარტო ჩემი) საუკეთესო მეგობარი იყო საკმაოდ დიდი ხნის განმავლობაში – ჰოლდენ კოლფილდი. ჯერომი მასეირნებდა ბანანა თევზის ამინდებისას და მიყვებოდა ლამაზ ტუჩებზე და სევდიან სიმღერებზე, კონეკტიკუტზე და კუტ ძიებზე.. გავუტიე.
მოკლედ, დიდი ხნის დაგვიანებით, rest in peace, sir Jerome David Salinger...